โลกที่เราเห็นคือโลกที่เราคิด by เสกสรรค์ ประเสริฐกุล (ชมคลิป)

สุรพงษ์ สืบวงศ์ลี

Like This Page · 2 hrs · Edited · 

โลกที่เราเห็นคือโลกที่เราคิด
เสกสรรค์ที่เราเห็นคือเสกสรรค์ที่เราคิด

.......................................................

“We don't see things as they are, we see them as we are.”
― Anaïs Nin
.
เสกสรรค์ ประเสริฐกุล เป็นปาฐก ในงานปาฐกถาพิเศษ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ ครั้งที่ 16 ณ หอประชุมศรีบูรพา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ วันที่ 9 มีนาคม พ.ศ.2561
.
"ประเทศไทยในความคิด ความคิดในประเทศไทย" เป็นหัวข้อที่แสดงความตั้งใจของเสกสรรค์ว่า จะ "เล่น" กับความคิดที่เขาสะสม ร่อน กรอง และตกผลึก เพื่อ "เล่า" ถึงชุดความคิด 2 กลุ่มในประเทศไทย คือ กลุ่มอนุรักษ์นิยม และ กลุ่มก้าวหน้า
.
ส่วนผู้ฟังแต่ละคนจะ "รับ" และ "ซึมซาบ" สารที่เล่านั้นอย่างไรก็ขึ้นกับ ความจำได้หมายรู้ และ ความคิดปรุงแต่ง ของผู้นั้นเอง
.
ผมฟังปาฐกถานี้ 2 ครั้ง ก็ยังรับสารไม่เหมือนกัน ไม่เท่ากัน

..............

เมื่อวานนี้ ผมฝ่าพายุฝนไปแต่เช้า นั่งรอในหอประชุมตั้งแต่ 8.30 น.เพื่อคอยฟังปาฐกถาด้วยใจจดจ่อ อยากได้คำตอบจากชายผู้เป็นบุคคลในประวัติศาสตร์, ที่ยังเดินดินกินข้าวแกง ยังใช้ชีวิตร่วมกับเราในสังคมอย่างเงียบๆ, ว่า ทางออกของยุคสมัยเป็นอย่างไร
.
ทุกนาทีที่เสกสรรค์กล่าวปาฐกถาด้วยน้ำเสียงทรงพลัง นาทีแล้วนาทีเล่า ผมถามในใจว่า ข้อเสนอใหม่ล่ะ...มีไหม, ทางออกล่ะ...อยู่ที่ไหน, เมื่อไรเสกสรรค์จะบอกเล่าเสียที
.
ทุกนาทีในเวลานั้น สมาธิของผมจดจ่อพุ่งตรงไปที่...ชายอายุเกือบ 70 ปีที่ยืนอยู่บนเวที และไล่ตามความคิดของเขา
.
ปาฐกถาจบลง ไม่มีข้อเสนอใหม่ ไม่มีทางออกของยุคสมัย

.............

วันนี้ ผมเดินออกกำลังกายและฟังปาฐกถาของเสกสรรค์อีกครั้งผ่าน Recorded Live ของเพจ way magazine
.
นำ้เสียงเสกสรรค์ยังทรงพลังเหมือนเดิม โวหารและคำที่เสกสรรค์ใช้บ่อยๆ ก็ยังได้ยินเหมือนเดิม แต่สารที่ผมได้ "ฟัง" กลับไม่เหมือนเดิม
.
ผมฟังทุกคำอย่างละเมียดละไม ความคิดเหมือนดอกไม้ที่ค่อยๆบิดกลีบบานออกมาทีละน้อย ทีละน้อย
.
ทุกนาทีในวันนี้ สมาธิของผมจดจ่อพุ่งตรงเข้าไปที่ใจของตนเอง ความคิดของตนเอง

..............

ผมถามตัวเองว่า ทำไมการฟัง 2 ครั้งจึงไม่เหมือนกัน และได้คำตอบว่า
.
เมื่อวานนี้ ระหว่างที่ฟังเสกสรรค์ ใจผมยังคงเห็นภาพชายหนุ่มสวมหมวกสีขาว ยืนปราศรัยปลุกขวัญมวลชนหน้าตึกโดม ทับซ้อนกับภาพชายสูงวัย ผมสีดอกเลาที่ยืนอยู่กลางเวที ใจผมจึงคิดหวังไปเองว่า เสกสรรค์คนเดิมกำลังจะเสนอทางออกใหม่ และมานำเราต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย
.
วันนี้ ผมฟังเสกสรรค์ ใจผมเห็นแต่ผู้ชายที่มีริ้วรอยแห่งวัย มากด้วยความคิดและประสบการณ์ เพียงกำลังแบ่งปันสิ่งที่เขาคิด และกระตุ้นให้ผมคิดต่อว่า ตนเองจะทำอะไรต่อไป
.
คำว่า "คนดี..ความเป็นไทย..ประชาธิปไตย..กระจายอำนาจ..การมีส่วนร่วมของภาคประชาชน..เสรีภาพ..เสมอภาค..ภราดรภาพ" ในปาฐกถาของเสกสรรค์ ล้วนเป็นคำเดิมๆ ที่ผมได้อ่าน ได้ฟัง ได้คิด และได้รู้มาตลอดด้วย "สมอง"
.
วันนี้ เมื่อใช้ "ใจ" ฟัง คิด และ รู้ ผมกลับ "เห็น" คำเดิมๆนั้นไม่เหมือนเดิม เสกสรรค์จัดวางที่ทางของคำเดิมๆใหม่อย่างเป็นระบบ ง่ายแต่ลุ่มลึก

..............

วันนี้ ผมคิดว่า สิ่งที่เราขาด ไม่ใช่ "คำใหม่ ข้อเสนอใหม่ ทางออกใหม่"
เพราะไม่ว่า คำ ข้อเสนอ ทางออก เราพูดคุยกันมานานพอแล้ว
บทเรียนในต่างประเทศก็มีมากมาย
.
แต่สิ่งที่เราต้องการในวันนี้ คือ การลงมือปฏิบัติอย่างมุ่งมั่นทุ่มเท ยอมรับข้อผิดพลาด แก้ไขแล้วเริ่มต้นใหม่ ล้มแล้วลุก ล้มแล้วลุก ไม่ยอมท้อถอย และให้กำลังใจซึ่งกันและกันแก่มิตรร่วมอุดมการณ์ประชาธิปไตย

ฟังปาฐกถา 

ตอนที่ 1

ตอนที่ 2

ตอนที่ 3

ตอนที่ 4

ตอนที่ 5

ตอนที่ 6

ตอนที่ 7